De oplettende lezers hebben het al begrepen. Afgelopen zondag was het een winderige dag met enkele hoosbuien. Wat kan het dan toch geweldig zijn dat handbal in deze barre tijden in de zaal wordt afgewerkt. Het was eveneens de dag na het optreden van de Golden Earring. Het bewijs dat „ouwe lullen are still going strong".
Maar goed, het was 11:15 verzamelen tegen het altijd lastige Monnickendam. Helaas was dat niet tot iedereen doorgedrongen. Nog merkwaardiger is dat ik nu spreek over degene die zelf het tijdstip heeft bepaald. Ik ga geen namen noemen maar het was Maaike. Hierdoor was er geen tijd meer om de trainingspakken uit te reiken. Tot mijn grote schrik was Laura niet aanwezig. Ik hoop dat ze tijdens de winterstop snel herstelt van haar blessure. We zijn in ieder geval José dankbaar voor haar invalbeurt als keepster.
De tactieken waren voor de wedstrijd uitgestippeld. De spelopvattingen werden door de werkelijkheid achterhaald en dus moesten Advocaat en Van Hanegem tijdens de wedstrijd lichte nuances aanbrengen. Het was echter een draak van een wedstrijd. De scherpte ontbrak, passen onnauwkeurig en er werd te hoog op het doel gegooid. Lichtpuntje was Esther. Bij een ruststand van 5-5 had zij 3 knappe goals op haar conto gezet.
En toen gebeurde het. U kent misschien het verschijnsel. De scene kan direct in de film The Matrix. Het was de 5e minuut 2e helft. De bal werd naar Judith gegooid. Opeens vertraagde de film. Ze nam de bal op links aan. Ze zette drie stappen naar voren. Tegelijkertijd met haar elleboog veerde haar lichaam iets naar achter. De achtergrondgeluiden doofden uit. En wat iedereen voor onmogelijk had geacht, waar niemand rekening mee hield, werd toch geschiedenis. Ze gooide op doel. Nadat ik de tranen uit mijn ogen wreef zag ik in een seconde het doelnet nog bollen. Wat een climax. Een doelpunt!!!!
Vreugde en verdriet liggen toch in elkaars verlengde. Wat een gewonnen wedstrijd had moeten zijn, eindigde in een 9-10 verliespartij…. (Esther 4, Maaike 3, Manon + Judith 1).
De volgende aantekeningen wil ik nog maken:
- Manon, nogmaals gefeliciteerd, je fanatisme deed me deugd en de taart was goed.
- Er is wat ruis ontstaan mbt de was. In mijn ogen heeft dit verhaal een verkeerde wending gekregen. Samenvattend: Martijn kan, zal, is en blijft niet in staat de was ooit te doen. Hij beschikt evenvoudigweg niet over het talent. Sorry dames.
- Omdat good-old Inge ook op doel heeft gegooid blijft het rondje wel staan. De buikschuivers op de middellijn mag je voortaan achterwege laten.
- Aan alles komt een einde. Dus ook mijn ongeslagen status. De negatieve sfeer is in de pers gezet. Diepte interviews zijn vervangen door 2 regels op de laatste pagina. De druk neemt toe. Halen de coaches de kerst???